lunes, diciembre 18, 2006
perezosa
Llevo un montón de días con este espacio abandonado.
La vida sigue con sus cosillas, sustos, alegrías, tranquilidad, monotonía. Un poco de todo. Y, por suerte, nada especialmente malo.
En resumen tan de todo un poco que el resultado es algo borroso.
Hace un tiempo que las ideas me bullen mucho más rápido que el ritmo biológico necesario para llevarlas a cabo. Pues sí: ese contenedor del cerebro que es mi cuerpo se mueve a ritmo más lento de lo que necesitaria para llevar a cabo el montón de planes que tengo pensados.
Intento ponerme metas a corto plazo. Solo que tengo tantas en paralelo, que me pierde el caos de querer avanzar con todas.
Tendría que realizar una a una, poco a poco las pequeñas cosas que voy pensando, si un día consigo acabar algo, puedo obtener el ánimo necesario para continuar adelante.
Ahora veo, esto es como una especie de automensaje de ánimo.
Por cierto, me gustó leer la entrevista a Mena que se publicó ayer en El País.
domingo, diciembre 10, 2006
Un domingo con muchas sensaciones
que compartir es más divertido.
Hoy ha sido mi primera salida fotográfica compartida.
Con personas que hasta hoy no había visto. Todos teníamos la misma afición.
no sabía. Autodidacta, y anti-manuales, siempre faltan conocimientos.
Una mañana muy agradable de un domingo soleado en la ciudad.
Más tarde, la otra cara de la moneda. Los días son así. Tienen un poco de todo.
Hoy mi madre ha empezado a olvidar cosas cotidianas.
Dice que ya no sabe donde vivo. Y que está nerviosa y asustada.
Por la edad, ya casi 88, le corresponde empezar a sufrir este desgaste mental.
Es triste.
Desde la plena consciencia, nunca hemos comunicado bien. Me producía ira.
Ahora empieza a ser imposible, pero la sensación es muy distinta.
Ahora siento cariño y ternura.
Confío en que seré fuerte.
viernes, diciembre 08, 2006
MIGUEL HERNANDEZ
Tristes guerras
si no es amor la empresa.
Tristes, tristes.
Tristes armas
si no son las palabras.
Tristes, tristes.
Tristes hombres
si no mueren de amores.
Tristes, tristes.
Miguel Hernández
Hoy he estado leyendo poesía. Hernández entre otr@s,
Se supone que me cuesta, pero descubro que
qué mejor lectura que la de la obra elaborada
con voluntad de síntesis de sentimientos.
En pocas palabras un mundo, una vida, mil emociones.
Casualidad: esta noche acabo de ver un documental
que ha acabado con la lectura de este poema.
Hermoso
domingo, diciembre 03, 2006
Mi sitio fotográfico
http://galerias.lomospain.com/maiaviena
Se supone que es un espacio para lomocámaras. La mía no lo es, pero... para mi, esa lomomanía se corresponde más con la voluntad de hacer reportaje, de dejar constancia, que de otra cosa. Y eso es lo que siempre me ha gustado más hacer.
jueves, noviembre 30, 2006
quizá esto sea un inicio de la carta prometida!
Quiero hacer "limpieza de malos rollos". Empiezo a sentirme cansada de los ratos de tristeza que aparecen en algún momento del día.
Desde la última entrada he intentado hablar DEL TEMA con el máximo número posible de personas (con mujeres, en concreto).
Estamos descubriendo conjuntamente que, todas las que tenemos una edad parecida, andamos con síntomas similares. Los de vivir un momento de transición. Física y anímica.
Antes se hablaba mucho de la crisis de los 40, quizá porque la esperanza de vida de las personas era más corta. Hoy, cuesta más prever cuándo te va a pillar. Pero hay que estar preparada. La medicina se ocupa de que nuestra vida se alargue lo más posible. Caben más cambios que antes. Sólo falta que, entre todos, seamos capaces de construir las condiciones para que esa vida sea lo más digna posible.
Las vivencias en esta transición están marcadas por los cambios físicos pero, por edad, también se suelen corresponder con cambios emocionales importantes. La suma de todo es como un cóctel explosivo. Tiene que pillarte muy alerta!
Vivimos años suficientes como para construirnos diversas vidas y ahora, en los 50's, la probabilidad de cambios y de dejar cosas atrás es muy elevada.
Además, es una época en la que vemos como se van consumiendo los seres queridos, como envejecen, como pierden facultades. Se trata de un peso añadido que cuesta sobrellevar. Y nos han preparado tan poco para vivirlo ...
Tratando de ser positiva, quiero pensar que hay un lado bueno. Ahora, siendo fuerte me veo ante una gran posibilidad de inicios, de etapas nuevas a vivir. Que no prescindirán de los afectos fuertes del pasado.
Necesito escribir ésto porque quiero salir de las sensaciones en que estoy. Recuerdo que hace años me llamó la atención leer en un dominical de El País las confesiones de Terenci Moix sobre sus sentimientos. Entonces me pareció que desnudaba demasiado públicamente su alma. Ahora entiendo que el valor que necesitó para publicarlo debía mantenerle a flote. Ser capaz de explicar algo es ser capaz de explicárselo a uno mismo y eso, es el primer paso para el nuevo camino de hoy.
Hasta aquí, generalidades, ahora concreto algo más sobre lo que vivo, agudizado por los síntomas menopáusicos y acrecentado por el deterioro de mis mayores.
Hace una temporada larga, ante algo importante en mi vida, no conseguí cicatrizar esa vivencia. Seguramente porque mi manera de resolver las cosas pasa por el diálogo y, aunque lo intenté en múltiples ocasiones, no pude hacer los gestos necesarios para abrir la comunicación que creí necesaria. Quería luchar por defender algo bueno que había vivido y no supe ni cómo intentar defenderlo. Pero.... si ni tan siquiera podía construir mis pensamientos, cómo iba a explicarme! Así que, mejor dejemos todo eso atrás.
Ahora, en circunstancias distintas, siento otra versión de la pérdida de la misma persona. Lo curioso es que ahora me duele más, de una forma serena, pero mucho más intensa.
De una forma distinta. Antes fue irracional. Ahora es desde la reflexión. percibo mejor la realidad, lo que va pasando cada día, quisiera ayudar, pero no puedo, me entristezco. Mucho. No quiero que se pierda todo lo bueno de lo que somos capaces.
Queda mucha esperanza por recorrer. Espero!
sábado, noviembre 18, 2006
UNFAIR ! / INJUSTO! / NO HI HA DRET!!!!!!!!!!!
Ha estat avui, després de la sessió d’homeopatia de dimecres, i d’una conversa amb Vera, que s’ha aguditzat aquest sentit d’injustícia. Estem molt emprenyades i ens sembla molt injust que ningú ens hagi avisat!
Per què cap de les dones més grans que nosaltres no ens ho havia explicat? Moltes són molt intel·lectuals, però han caigut en el mateix tabú o conflicte que les nostres àvies ignorants.
Ens ho deuen. No es just que no ens hagin ajudat a preparar-nos ni a entendre-ho!
Hem passat per un llarg temps, molt difícil. Ha hagut por, desconcert i tristesa i no ho enteníem. Hem viscut moltes tensions, hem hagut de prendre moltes decisions, viure situacions laborals i personals difícils, però... hi havia alguna cosa inexplicable en el nostre comportament. Alguna cosa ens havia convertit en desconegudes per nosaltres mateixes.
Fa una llarga temporada em costava molt entendre’m.
Davant d’algun conflicte, per petit que fos, la reacció era desmesurada. Em recordava reflexiva i responsable, però també molt alegre, sense pors i amb molta empenta. Ara, tant neguit, tanta tristesa, em desconcertava.
Ho vaig escriure fa pocs dies, això s'està convertint en un relat sobre la menopausa!
De com els canvis hormonals influeixen sobre la vida! Mica en mica aniré posant tot el que aprengui. No puc deixar de fer-ho!
martes, noviembre 14, 2006
Viure en present!
I sembla que tot gira al seu voltant. O bé jo en soc més conscient del que passa el meu voltant en aquest sentit.
Ahir vaig assistir a la meva sessió setmanal de Tècnica d'Alexander ("es basa a detectar què és el que nosaltres estem fent de més per començar el subtil procés de deixar de fer-ho, S'observa detingudament on és produeixen els desequilibris musculars").
I tot i que en aparença sembla que no tingui res a veure, vàrem treballar el concepte de "ser i viure en present!"
Ahir vàrem aprendre a caminar, pensant en caminar, no en fer-ho per "arribar a ...:".
A través de viure el present en el moviment corporal, en el gest en caminar, correr, aixecar-se, jeure, .... , aconseguir eliminar les pors.
Pors que es basen en idees preconcebudes sobre el que no ens hauria d'importar gaire : el futur.
A través d'un curs al que em vaig incriure per eliminar els meus dolors d'espatlla i esquena, qui m'havia de dir que acabaria pensant en VIURE!
Interessant, no?
domingo, noviembre 12, 2006
érase una vez
Ah!.... me está hablando de una línea telefónica bàsica, de esas de casa? Bueno, ..... (largo silencio) .......eso tardamos unas 48 horas en resolverlo.
Qué? como dice? que lo tiene conectado con una asistencia para mayores?
Bueno, para ser sincero, ....., yo de usted intentaría resolver el problema de otra forma, porque...... vamos a tardar en recuperarles la línea por lo menos dos días....
- (AGGGGHHHHHHRRRRRRRRR......)
Y que hace una hormiga como yo ante un gigante como ustedes?????
- Señora, ......................, buscarse la vida como pueda, no es mi problema!!!
- pi... pi..... pi......
(se cortó la comunicación y el gran hermano que había al otro lado del teléfono dejó a nuestra ciudadana pasmada en su desconcierto !!!!)
De un dia en la vida en una gran ciudad.
Érase una vez una ciudadana metida en la vorágine de la gran ciudad. Se sentía reclamada por las obligaciones cotidianas, nunca le había gustado sentir que nadie tirara de ella y últimamente no lo estaba consiguiendo. Se le colgaban demasiadas personas con demasiados problemas.
Sólo faltaba ésto, con un pi... pi....... pi......., le acababan de generar un nuevo problemilla. Si de esos que, de uno en uno, no son nada, pero amontonados te dejan K.O.
Así que, hoy, es el dia siguiente, y tras improvisar una buena solución -si, en el fondo, lo que la fastidiaba era que podía resolverlo todo cuando hacía falta!- puede volver a respirar tranquila!
Parece que tiene un buen día .... no se lo va a fastidiar un estúpido contestador de Telefónica!!!..........
y ha decidido poner orden en su casa. Quiere colgar sus fotografías favoritas por las paredes, ordenar un poco esa casa que tanto se parece a su cerebro. Desordenada? : desordenado! No encuentra nada? : no tiene ideas!
UF, se ha chocado con una pera en el comedor!!
Recuerda que la tiene en depósito . Va siendo hora de que la devuelva. Si su dueño quiere recuperarla, que estaría bien! (ya dirás!)
Y resuelto lo de poner algo de orden (nunca en exceso!) se dedicará a alguna de las muchas actividades más creativas que tiene pensadas.
De momento, se va a dar permiso para ir a comer con unos amigos. Para tener un buen domingo. Se lo merece.
Continuará.
viernes, noviembre 10, 2006
cosas que me pasan
Quizá le sirva a alguna otra mujer que pueda estar en la misma situación.
Yo estoy descubriendo muchas cosas cada día.
Llevo largo tiempo emocionalmente inquieta. Por supuesto que tengo que seguir en el empeño de encontrar las causas profundas. Que haberlas, hailas! pero...tengo circunstancialmente añadido el tránsito hacia la menopausia, que me está costando aceptar y asumir.
Tenía mucha información sobre el proceso fisiológico pero había pensado muy poco en las consecuencias psicológicas y, por mucho que se lea y escuche, solo se aprende de las propias sensaciones.
Hace tiempo que estoy muy cansada, desganada -física i psíquica- y lo asociaba a la vida que llevamos. Que también!
Pero.., además, hay otra explicación. Buena parte de esas alteraciones también tiene orígen en el desequilibrio de los ciclos.
Una analítica ha ayudado a entenderlo algo más. Parece ser que arrastraba una fuerte anemia desde hacía unos cuantos meses! Estoy poniéndole remedio e intentando salir del bucle:
Anemia = debilidad física = debilidad psicológica = sensación de agobio, tristeza, ansiedad, ... = desgana (también de hambre de comida) = más anemia ... y vuelta a empezar!
Si además a este estado ante la vida le añadimos que todo sigue con sus desafios cotidianos, ni os cuento como me he llegado a sentir!!!
Explico todo ésto porque he aprendido que aquello de mens sana in corpore sano también es importante y no hay que olvidarlo.
Mi entorno no es fácil (parecido al de tantas otras vidas, pero es el mio y es el que yo siento), he vivido y estoy superando emociones muy intensas y ha sido una locura que a mi análisis personal no le hubiera añadido un repaso a mi condición física. Era descabellado y destructivo.
Así que... ahora me escucho mucho más. La emociones que siento y también a mi cuerpo.
Es lo que he aprendido en los últimos días, espero recuperar algo de fuerza para vivir todo lo que nos da la vida.
jueves, noviembre 02, 2006
sobre "mujeres libres"
¿UNA BROMA? / ¿PURITANISMO?
POR FIN !
No si... ya.... cuando se está espesa, no hay manera.
La próxima entrada irá con foto.
Bueno, decido igualmente mantener mis dos blog. Ya veremos como distribuyo mi
actividad.
lunes, octubre 30, 2006
sinceramente, me lo he copiado
He copiado el proceso del amigo.
He abierto otro sitio blog en:
http://maiaviena.wordpress.com/
¿Será el definitivo?
Busco y rebusco hasta que encuentre el lugar donde dejar cómodamente mis fotos.
¿Lo conseguiré?. Quizá a la tercera (si! ya llevo tres sitios distintos) vaya la vencida!
QUIN NEGUIT!!
Dimecres 1, ja s'apropa! Se suposa que participem?
Ningú, no m'atreu ningú!
Torno al meu pensament de cada elecció : no es podria votar: "a la contra"?
Suposo que això és somniar truites!
Apa! a passar un dia neguitós una vegada més! Quan aprendré!!!!
¡UN BUEN LIBRO!
Estos días han ido dedicados a la lectura -con las pausas requeridas por las "obligaciones habituales"- de un libro MUY interesante.
El título quizá echa para atrás (no es el único caso, recuerdo ahora mismo el que me regalaste hace un año "La conjura de los machos" -menudo título!-).
En este caso, lo salva el subtítulo.
- - - -
"Así como los Estados modernos omniordenadores y omniclasificadores no podían tolerar a los "hombres sin amo" y así como los imperios modernos en expansión y ávidos de territorios no podían tolerar la tierra "sin dueño", los mercados modernos no toleran de buen grado las "economías de no-mercado": un tipo de vida que se reproduce a sí misma sin dinero que cambie de mano.
Para los teóricos de la economía de mercado, ese tipo de vida no cuenta y, por lo tanto, no existe. Para los practicantes de la sociedad de mercado, constituye una afrenta y un desafío: un espacio aún no conquistado, una flagrante invitación a la invasión y la conquista, una tarea inconclusa que reclama acciones inmediatas".
"AMOR LIQUIDO.
Acerca de la fragilidad de los vínculos humanos"
Zygmund Bauman. FCE 2005.
- - - -
Interesante no?
Y no menos interesante, lo que sigue en "comments", extraido de una entrevista a Bauman. Allá va, para la reflexión de cada quien que quiera leerlo.
jueves, octubre 26, 2006
Cosas de la edad!
És més incòmode del que em pensava.
Em refereixo a això de sentir-me com un contenidor d'hormones que bullen al seu aire, sense demanar-me opinió sobre com m'afecta el seu comportament.
Per què qui ho viu soc jo! Bé, vaja, el meu cervell.
No sé si els homes us sentiu igual, pero jo fa una temporada llarga que visc cada vegada més intensament la interacció ment-cos.
Els meus centres productors d'hormones han decidit viure la vida intensament. Canvien de comportament no ja cada dia, si no diverses vegades en un dia. Aprofiten cada moment per cridar l'atenció. No paren de cridar: som aquiiiii...... avui hem decidit treballar sense descans, demà o en una estona possiblement ens dedicarem a dormir durant uns dies....... però ... estigues ben preparada, tornarem aviat!!!!. No ens oblidiiisssss...............
Tenen una rica vida interior que s'escapa del meu control. Dicho de otra forma: me controlan a mi según les apetece.
Me han pillado algo de sorpresa. La teoría sobre climaterio y menopausia era conocida, pero vivirlo día a dia es muy intenso y, a veces, cansado.
Te despiertas una mañana con el sentimiento de que todo va a salir bien, que tienes un buen dia para emprender todas aquellas cosas que de verdad quieres hacer: planificarás ordenadamente tu trabajo, llevarás a reparar la guitarra, por la tarde quedarás con algún/a amigo/a y luego a última hora, te va a quedar energía para sacar la bici a pasear a la calle, a ver si aprendes de una vez!
La realidad, ese dia, puede ser muy otra. Aquella mañana tus hormonas, han decidido que vivas la vida como ellas quieren. De repente, empiezas a sentir desánimo, a perder energía, a verlo todo negro, a que cualquier cosa te llene de lágrimas. Y tienes que aprender a convivir con ésto.
La dosis de antidepresivo no es suficiente para compensar el bajón de estrógenos. Te pueden, las hormonas te han ganado: trabajas por inercia, vuelves a casa corriendo, decides dormir y esa siesta dura más de tres horas, gastas la poca energía que te queda en leer un rato y, casi sin darte cuenta, se ha hecho de noche y lo único que te apetece es volver a dormir, a esperar que el día siguiente decidan descansar y te dejen ser de nuevo como a ti te gusta, como muchas veces te gustas.
Seguramente no hay que culparlas de todos los males, pero ... esta realidad no ayuda casi nada. Así no hay manera de mantenerse con serenidad ante los avatares de la vida. Que tampoco son sencillos..
Però.. què hi farem! Ser conscient del que em passa i explicar-ho déu ser una bona manera de començar a superar-ho.
miércoles, octubre 18, 2006
aquí había una carta
Aquí hubo una. Supuestamente era la primera de dos, producto de reacciones a sangre caliente.
Ahora pienso que no ganabamos nada con ella. Ni yo, ni nadie.
Quizá, en el futuro, vuelva a publicarla.
A lo mejor un dia decido escribir una serie de narraciones cortas y puede ir a parar allí.
lunes, octubre 16, 2006
en modo epistolar
Me habría gustado superar un calendario en el que no hubieran existido ni el 10, ni el 11, ni el 12, ni el 13, ni el 14, ni el 15 de octubre.
Haber pasado esos días como una durmiente (no me atrevo a incluir lo de bella, aunque me gusto), en la inconsciencia, y haber despertado hoy por la mañana, directamente, ignorando lo vivido sin querer.
Imposible volver atrás. Así que, quiero saltar hacia adelante, lejos, hacia algo mejor.
Va a resultar que la cultura popular es sabia y que lo del viernes 13 en la cultura anglosajona tiene su razón de ser. Parecía que todo el mundo se había propuesto que, de ahora en adelante, nunca olvidara ese día.
Haciendo una especie de exorcismo, he optado por el modo epistolar. En cuanto pueda escribiré dos cartas a dos personas importantes. Me han dado una semana muy intensa.
Para no hacer la lectura muy pesada, apareceran en entradas más nuevas.
sábado, octubre 07, 2006
miércoles, octubre 04, 2006
el por qué de este espacio
He decidido, por si lo olvido, explicármelo ahora, por lo menos a mí.
Habitualmente, escribo poco y queda casi siempre traspapelado, así que reconstruir mis propios pensamientos e ideas, cuando lo necesito, es una árdua tarea de búsqueda.
Me pareció que una blog es el proyecto ideal para personas desordenadas como yo.
Pienso transcribir las noticias, pensamientos, imágenes que me llamen la atención.
Incluir mis fotografias favoritas. Me gusta la fotografia y quedo bastante satisfecha de algunas de mis obras.
Así, mi proyecto pretende ser un espacio que se convierta en mi diario audiovisual.
Por fin la tecnología juega a mi favor!
martes, septiembre 26, 2006
el derecho a equivocarse
Se equivocó la paloma
Se equivocaba
Por ir al Norte, fue al Sur
Creyó que el trigo era agua
Se equivocaba
....
Viene a cuento de pensar que casi siempre se espera de nosotros que estemos a la altura de las circunstancias y que tomemos la decisiones correctas.
Me asigno el derecho a dudar, a cambiar de opinión, a (por qué no!) decir hoy blanco y mañana negro, a responder con lentitud, a no expresar bien lo que siento. A EQUIVOCARME!!
sábado, septiembre 23, 2006
a veces nos negamos a mirarnos
Pero, da miedo mirar hacia el interior del pensamiento.
Lo que está claro para otros, no aparece tan diáfano ante nuestros ojos.
Sólo que, tras darle vueltas y vueltas a uno mismo buscando explicaciones -que no culpa-, de repente, se escucha una frase antes oida o se ve un comportamiento ajeno que se vuelve hacia nosotros como un espejo y te reconoces.
Sabes qué quieres, pero ahora ves que hay modelos impuestos que hacen que te pierdas.
Y no te gusta lo que ves y entiendes que quizás has podido perturbar la calma de otros.
Y si eres un poco inteligente decides que ya es hora que intentes reconducirte y crecer.
A propósito del debate sobre Günter Grass
Estas últimas semanas se ha escrito mucho sobre las revelaciones del último libro de Günter Grass.
Creo que todos somos una mezcla de vivencias de compromiso con lo que creemos que debemos hacer y con tantas otras cosas que hacemos por ... ¿dejarnos llevar? ¿inercia? ¿miedo? ¿supervivencia?
He leido algo que daba vueltas al debate a propósito de Grass, y de las equiparaciones que unos y otros han hecho acusando o defendiendo a los suyos.
"Lo que resulta extraño entonces es el peso de lo visceral en quienes exigen comprensión precisa y ajustada para sus casos, sus asuntos, diría incluso sus defendidos, pero prescinden de la misma rectitud de ánimo e intención para los casos más ajenos. (...) ambos datos componen el cuadro complejo de una trayectoria adaptada a la subsistencia, casi siempre indigna, que exige una dictadura.
(...) la proximidad al Estado o la lejanía de él, y el silencio intencionado o el gesto calculado, el ejercicio de esta o aquella actividad de oposición describen paso a paso la actitud de cada cual y nos explican hoy de manera mucho más directa y explícita de lo que parece".
De "La libertad de no callar" Jordi Gracia. El País. 19-09-2006
martes, septiembre 19, 2006
naturisme
http://www.tdx.cesca.es/TESIS_UdG/AVAILABLE/TDX-1217103-115259//txdr1de2.pdf
bona per als qui, com jo, ens preguntem l'orígen de les coses.
Quan un tema m'interessa, intento buscar o bé textos originals de l'època o treballs de recerca sobre el tema. No m'agraden gaire les noveles històriques, prefereixo les noveles que s'escriuen mentre passa la història.
Així que tot cercant sobre el naturisme em vaig trobar això.
Animo a llegir-la.
sábado, septiembre 16, 2006
ha estat un dia dur, però superat! Gràcies amics!
Una altra vegada m'he enfrontat a la fragilitat de la vellesa i a la meva pròpia fragilitat, però soc una persona afortunada, hi ha persones que m'estimen.
Avui m'ha tornat a donar un ensurt la mare. En la seva vellesa li passen força coses, un dia un nap i al cap d'uns mesos una col, res greu del tot, però de tant en tant el fràgil fil que ens aguanta en la vida quotidiana, durant una estona es trenca i llavors... jo em trenco.
M'espanto, però de què exactament? De la malaltia, del dolor, de veure'ls patir? Si, també, però no és sols això, no és només un ensurt, és por a la coneguda sensació de soledat.
En el mateix moment que m'assabento que passa alguna cosa, apareix el dubte, la incertesa: trobaré algú que m'escolti? que m'ajudi? I .. durant una estona, massa llarga pel meu gust, em trenco, m'arriba una sensació d'angoixa que em supera.
Telefono, primer em ve al cap una persona i la truco i..., com he pogut dubtar? és allà i m'ajuda. I una estona després penso que per què ho he fet, per què li he traslladat la meva por, no en té cap culpa. Però també crec que està molt bé que sigui allà i m'escolti i sé que tinc algú a l'altra banda del telèfon que intentarà ajudar-me tant com li sigui possible en les seves forces.
I he telefonat una altra amiga i, altra vegada el mateix: com he pogut dubtar? Està clar, puc comptar-hi, és una dona forta i m'ajudarà tant com calgui, quan i on calgui. I ens hem trobat, amb ella i el seu company i hem compartit una estona de companyia quan ja tot anava millor.
Aleshores em demano ara: Per què he tingut por? Segur, en el primer moment que apareix un problema ens hi enfrontem sols. Així és i no cal patir, sempre i tot seguit hi ha els éssers estimats que t'ajuden, que no et fallen i no et deixen.
Només em falta creure'm-ho, païr-ho, viure-ho intensament i creure-hi!
viernes, septiembre 15, 2006
¿(in)comunicación?
Quizá el problema va mucho más allá y "simplemente" se trata de (in)comunicación entre personas.
"El ser humano necesita a los demás, pero nunca aprendió como convivir..."
(oido en un diálogo de "Las amargas lágrimas de Petra Von Kant". R.W. Fassbinder).
"La conjura de los machos", existe???
Resulta que, ahora mismo, tengo la sensación de estar cometiendo un plagio, pero era inevitable. Navegando en busca de comentarios sobre este libro me crucé con:
http://blogs.ya.com/quorum/c
La entrevista a Garcia Leal: un lujo para saber qué tenía en la cabeza el autor al crear su "Conjura".
Ahora sólo queda reflexionar sobre el análisis.
Para no perdérselo.
viernes, septiembre 08, 2006
Nudisme
Révolutionnaire sous un triple aspect d'affirmation, de protestation, de libération .
E. Armand
L'Encyclopédie anarchiste 1934
miércoles, septiembre 06, 2006
Valiente?
Por suerte, de vez en cuando, hay días de más fortaleza. Ayer fue uno de estos. Me atreví a expresar en voz alta lo que pensaba.
No fuí yo quien inició el tema y quizá sola no me hubiera atrevido a provocar la conversación, pero gracias a alguien bueno y valiente pude escucharme diciendo lo que quería.
No se si me equivoco o no, ni si lo que digo vale sólo para ayer-hoy o para siempre, quien lo sabe, pero sé que no quiero hacer daño a nadie. En especial a mi misma y creo que lo mejor que puedo hacer hoy es sentirme coherente.
domingo, agosto 27, 2006
Buscando la memòria històrica
Se llama Jarque de Moncayo. En Zaragoza. He estado ahí unos pocos días, ha sido interesante. Aproveché el tiempo tanto como pude.
Van muriendo. Los mayores con los que quiero hablar cada vez son menos. Ahora, un par de conocidos y alguna que otra persona que nunca había visto antes.
Debo espaciar menos mis viajes. Si no, ya no quedará nadie que transmita su memoria.
Y ahora me apetece ésto. Recuperar la memoria de lo que forma parte -muy lejana, eso si- de lo que ha construido mi propio entorno.
Todavia me cuesta poner aquí todo lo que pienso. Especialmente en un espacio abierto, aunque solo tras muchas casualidades puede que alguien aterrice por este planeta.
una especie de presentación con agradecimiento
Un proyecto de buenos propósitos. Espero que, aunque sea lentamente, podrá crecer como yo.
Me apetece usar esta herramienta, crear algo nuevo. Encontrar algo de mi cuando lo lea.
Mis fotos favoritas de ese pueblo del que no soy, ... ponerle la cara de las personas que quiero, el dia que les haya pedido permiso.
Recoger las citas que me han dejado huella.
Propósitos no faltan.
Agosto, buena época para empezar cosas.
Quiero darle las gracias a alguien a quien quiero, que me dió el empujoncito necesario para crearla. Si entra a ver como va será facil que reconozca por quien lo escribo.
Gracias por estar, por escuchar, por buscar como crecer en la vida.
Aunque nada es fácil. Nadie nos dijo que fuera a serlo.